به نقل از «فرارو»

تصاویر باور نکردنی از مردی که شبیه درخت شد/ او نصفش انسان و نصف دیگرش درخت بود

تاریخ انتشار: ۱۶ خرداد ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۷۹۱۷۶۹۹

همه ما وقتی بچه بودیم، داستان‌هایی در مورد درخت‌هایی که حرف می‌زنند شنیده‌ایم اما اگر روزی این داستان‌ها تبدیل به واقعیت بشوند، چه؟

به گزارش همشهری آنلاین، این سرنوشت «ددی کاسوارا» - مرد اندونزیایی- بود؛ کسی که از دست‌ها و پاهایش بافت‌هایی مانند ریشه درخت درآمد! او آن‌قدر شبیه درخت‌ها شد که مردم بومی او را «مرد درختی» صدا می‌زدند و گروه‌های نمایشی او را به عنوان یک انسان عجیب این طرف و آن طرف برده و به مردم نشان می‌دادند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

ددی در روستای دورافتاده‌ای در جاوه غربی در اندونزی زندگی می‌کرذ. در نوجوانی زمانی که هنوز ۱۵ سال داشت، زانویش به شدت زخمی شد؛ طوری که پزشکان مجبور شدند به سرعت زانوی پسرک را جراحی کنند. ددی بعد از مدتی سلامتی‌اش را به دست می‌آورد و ظاهرا همه چیز به حالت اول بازمی‌گردد اما بعد از مدتی بیماری عجیب و غریبی دیگری به سراغش می‌آید؛ به تدریج توده‌هایی به شکل ریشه گیاهان از دست و پایش بیرون می زند.

آن روزها این موضوع چندان توجه مرد اندونزیایی را جلب نکرد. او خودش هم فکر می‌کرد که به زودی این قضیه حل می‌شود و دوباره سلامتی‌اش را به دست می‌آورد. البته این بی‌خیالی ددی یک دلیل عمده داشت؛ آن روزها بیماری او به شکل پیشرفته هم رشد نکرده بود و ددی هنوز ظاهری عادی داشت! مرد جوان همان سال‌ها ازدواج کرد و صاحب دو فرزند شد اما بیماری کم‌کم رشد کرد و ظاهر ددی هر روز بیشتر از گذشته از حالت عادی خارج شد؛ به‌خصوص دست‌ها و پاهایش که کاملا شکل درخت پیدا کردند تا جایی که او دیگر نمی‌توانست از دست‌هایش استفاده کند یا روی پاهایش راه برود؛ طوری که دیگر از انجام کارهای روزانه‌اش هم عاجز شده بود! اما این تازه اول ماجرا بود و اول دردسرهای مرد جوان.

اولین ضربه روحی زمانی به ددی وارد شد که همسرش او را ترک کرد. او به این بهانه که از ظاهر شوهرش می‌ترسد و نمی‌تواند حضور او را در کنار خودش تحمل کند، خانه و زندگی‌اش را گذاشت و رفت و ددی ماند و بچه‌هایی که دست کمی از مادرشان نداشتند. مرد درختی خیلی سعی کرد از دو فرزندش مراقبت کند اما او حتی نمی‌توانست کارهای خود را انجام بدهد چه برسد به بچه‌ها. برای همین مجبور شد فرزندانش را نزد بستگانشان بفرستد و خودش تنها در دهکده دوران کودکی‌اش و همان خانه کوچک چوبی به زندگی‌اش ادامه دهد.

یک بیماری جدید

بیماری ددی سال‌ها پزشکان محلی را گیج کرد. خیلی‌ها درباره بیماری ددی و ابعاد آن صحبت کردند. بیشتر آنها معتقد بودند که بیماری او به خاطر یک نوع ویروس انسانی به نام پاپیلوما (HPV) است که چنین تومورهای سخت و ضخیمی در سطح بدنش به وجود آورده. ظاهرا این ویروس می‌تواند ضایعات پوستی ایجاد کند؛ البته ضایعاتی که در بیشتر موارد خطرناک نیستند و معمولا تنها باعث به وجود آمدن زگیل‌های معمولی، زگیل‌های کف دست و پا، زگیل‌های مسطح و زگیل‌های زیر ناخن می‌شوند. پس اگر این ویروس وارد بدن هرکسی غیر از ددی می‌شد مشکل چندانی به وجود نمی‌آمد اما مساله اینجاست که ددی یک آدم معمولی نبود. ویروس بی‌آزار به صورت خیلی اتفاقی وارد بدن کسی شده بود که سیستم ایمنی خیلی نادری داشت.

سیستم ایمنی بدن ددی قادر به دفع و مبارزه با این ویروس نبود؛ برای همین هم ویروس فرصت کافی پیدا کرد تا در بدن او رشد کند و همه ظاهرش را به هم بریزد. کم کم تمام بدن ددی پر از زگیل شد. البته این زگیل‌ها حتی در بدترین شکل هم در بدنی که سیستم ایمنی طبیعی دارد خطرناک به نظر نمی‌رسند چون سیستم ایمنی بدن با آنها مبارزه می‌کند اما در مورد ددی این طور نبود؛ پوستش کم کم حالت شاخی پیدا کرد و رگ و ریشه‌هایی مانند درخت از اطراف دست و پای او بیرون زد. با گذشت زمان زگیل‌ها بزرگ شدند و به شکل ریشه درخت در آمدند. این ریشه‌ها دست، پا، صورت و قسمت‌هایی از بدن ددی را به انحصار خود درآوردند و هرسال هم چیزی حدود پنج سانتی‌متر رشد کردند.

ددی درمان شد؟

وقتی پزشکان محلی از درمان بیماری ددی ناامید شدند، او را به بیمارستان «حسن سادیکین» در شهر «بندانگ» در غرب اندونزی فرستادند. او برای اولین بار در سال ۱۹۹۶ در بیمارستان بستری شد. اولین راه حل برای درمان ددی عمل جراحی بود. عمل‌های جراحی این مرد درختی سه مرحله اصلی داشت؛ مرحله اول شامل جدا کردن لایه ضخیم زگیل‌ها و دندانه‌های شاخ مانند از روی دستش بود. در این مرحله حتی از اره‌های برقی هم استفاده شد و پزشکان پوست سفت درخت مانند ددی را ورقه ورقه و خیلی نازک تراشیدند و در هر عمل ۸۰ درصد از پوست ضخیم زائد او برداشته شد. مرحله دوم، جداسازی زگیل‌های کوچک‌تر از روی سر، صورت و ساق پاهایش بود و مرحله سوم، پوشاندن دست‌ها با پوست پیوندی! بعد از عمل هم درمان با ویتامین ادامه داشت.

سال ها از آن روزها گذشت و ددی به خاطر بیماری‌اش بارها تحت عمل جراحی قرار گرفت. طبق آمارها او ۹ عمل جراحی روی این مرد درختی انجام شد و ۲/۱۳ کیلوگرم از بافت‌های زائد پوست او برداشته شد. بعد از این عمل‌ها بود که ددی توانست بعد از دو دهه شست پایش را دوباره ببیند. در طول سه دوره عمل، چهار کیلوگرم بافت زائد از روی پاهای او برداشته شد.

بعد از آخرین عمل جراحی مرد درختی توانست از دستانش هم استفاده کند، به تنهایی غذا بخورد، حمام برود، قلم را در دستانش نگه دارد و کمی بنویسد، از موبایلش استفاده کند و از شهر باندونگ به خانه‌اش و نزد بستگانش بازگردد.

یک بیمار زندانی

وقتی مرد درختی در سطح جهان معروف شد، پزشکان زیادی تمایل نشان دادند تا او را برای درمان به کشورشان ببرند. پزشکان آمریکایی جزو این گروه بودند که سعی داشتند تحقیقاتی وسیع روی مرد درختی انجام دهند. آنها به دولت اندونزی پیشنهاد دادند ددی را به آمریکا ببرند و رویش تحقیق کنند و راه درمانی برای این بیماری عجیب پیدا کنند اما در کمال تعجب، مسوولان کشور اندونزی با رفتن ددی مخالفت کردند.

پروفسور آنتونی گاسپاری - استاد دانشگاه مریلند آمریکا- از آن دسته دکترهای کنجکاوی بود که برای دیدن ددی از آمریکا به اندونزی رفت. زمانی که او برای اولین بار ددی را دید، گفت: «من بعد از دیدن ددی در برنامه مستند شبکه دیسکاوری تصمیم گرفتم به او کمک کنم. در نگاه اول نمی‌توان گفت او از چه نوع بیماری‌ای رنج می‌برد. شاید برای درمان او نیاز به تجهیزات بیشتری داشته باشیم ولی نمی‌دانم چرا دولت اندونزی اجازه خروج او از کشور را نمی‌دهد. در هر حال من تا جایی که می‌توانم به ددی کمک خواهم کرد».

دکتر گاسپاری در نهایت مجبور شد نمونه‌هایی از زگیل‌های درختی ددی و نمونه خون او را بردارد و برای تحقیقات بیشتر به آمریکا ببرد .

مشکلات مرد درختی

ددی در اوایل بیماری‌اش بسیار تنها بود؛ از کارش اخراج شد، نمی‌توانست ماهیگیری کند یا حتی با تراکتور سر زمین کشاورزی برود. همسرش ده سال پیش او را ترک کرده بود و او همه این مدت مجبور بود در نهایت فقر دو فرزندش را بزرگ کند. روزی نبود که او مورد ریشخند و استهزای ماهیگیران محلی قرار نگیرد.

اینجا بود که ددی مجبور شد برای گذراندن هزینه‌های زندگی‌اش با یک گروه نمایشی همراه شود تا مردم برای دیدن او به عنوان یک پدیده عجیب پول بدهند. برای اولین بار در نوامبر ۲۰۰۷، ویدئوی کوتاهی از مرد درختی روی اینترنت قرار گرفت. بعد از آن هم شبکه دیسکاوری از زندگی این مرد یک مستند به نام «داستان شوک برانگیز من» تهیه و او را بیش از پیش در جهان معروف کرد. البته عمل‌های جراحی ددی هم به‌صورت انحصاری توسط این شبکه خریداری شد.

منبع: فرارو

کلیدواژه: مرد درختی بیماری قیمت طلا و ارز قیمت موبایل سیستم ایمنی مرد درختی عمل جراحی مجبور شد زگیل ها دست ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت fararu.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فرارو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۹۱۷۶۹۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

غذا دادن دستی به حیوانات پرسه زن، مصداق حیوان آزاری است

وقتی تعداد سگ‌ها زیاد شود تعادل طبیعت را بهم می‌زنند، تکثیر حیوانات دیگر را متخل می‌کنند، از خزندگان مانند مار گرفته تا کبک مورد حمله سگ قرار می‌گیرند، حتی به محیطبانان هم حمله می‌کنند. مقالات زیادی وجود دارد که می‌گوید فقط صرف حضور سگ در جنگل سبب استرس پرندگان می‌شود و آن‌ها تخم جوجه‌های خود را رها می‌کنند.

به گزارش سازمان پزشکی قانونی از ابتدای فروردین تا پایان شهریور سال گذشته۷۸۴ مصدوم ناشی از گازگرفتگی سگ برای معاینه و تعیین خسارت به مراکز پزشکی قانونی مراجعه کردند، متاسفانه در این مدت ۵ نفر نیز به دلیل گازگرفتگی سگ جان خود را از دست دادند. اما این مواجهه فقط مربوط به انسان‌ها نیست، طوری‌که‌ کارشناس‌های محیط زیست معتقدند سگ‌های ولگرد می‌توانند تهدیدی برای طبیعت باشند.

هزینه های گزاف غذا دادن به سگ های ولگرد

 مدیرکل دفتر حفاظت و مدیریت حیات وحش سازمان حفاظت محیط‌ زیست کشور به قدس آنلاین می گوید: وجود سگ های ولگرد در بافت مسکونی یا حاشیه شهرها، به لحاظ بیماری های مشترک بین انسان و حیوان می تواند بسیار خطرناک باشد.

غلامرضا ابدالی؛ مدیرکل دفتر حفاظت و مدیریت حیات وحش سازمان حفاظت محیط‌ زیست

غلامرضا ابدالی می افزاید: وجود حیوانات پرسه زن به خصوص سگ های ولگرد داخل بافت مسکونی یا حاشیه بافت مسکونی شهرها خطرات بالقوه ای، هم برای زندگی و سلامت انسان و هم برای حیات وحش در عرصه های طبیعی دارد.

این کارشناس ارشد محیط زیست ادامه می دهد: یکی از خطراتی که در این زمینه متوجه انسان است ازدیاد جمعیت سگ های ولگرد است چرا که غذا دهی دستی مردم به این حیوانات بر اساس احساسات و به نام حمایت از حیوانات، سبب رشد و تکثیر بی رویه حیوانات ولگرد می شود که کنترل شان نیاز به هزینه های گزافی دارد. ضمن آنکه بسیاری از بیماری های مشترک بین انسان و حیوان نیز از همین طریق به جامعه انسانی انتقال می یابد. چراکه این گونه حیوانات از نظر بهداشتی بررسی نمی شوند و خطر دیگر اینکه وقتی تعدادشان گله ای می شود به انسان حمله می کنند که نمونه این حملات را بارها در مناطق مختلف کشور شاهد بوده ایم.

غذا دادن دستی به حیوانات پرسه زن، مصداقی از حیوان آزاری است چراکه سبب افزایش جمعیت بی رویه این گونه حیوانات شده و جامعه انسانی مجبور به برخورد سلبی و حذف آنان می شودمدیرکل دفتر حفاظت و مدیریت حیات وحش سازمان حفاظت محیط‌ زیست ادامه می دهد: موضوع دیگری که از نظر محیط زیست حایز اهمیت فراوان است حضور سگ های ولگرد در محیط های طبیعی و حاشیه شهرهاست چراکه وجود چنین حیواناتی به حیات وحش آسیب می رساند؛ بطوری که با خوردن تخم پرندگان یا جوجه ها، امنیت زیستگاه ها را از بین می برند و یا از طریق حضور در آبشخورها یا محل تجمع پسماندهای شهری سبب انتقال بیماری های مشترک حیات وحش می شوند.

ابدالی می افزاید: در واقع غذا دادن دستی به حیوانات پرسه زن، مصداقی از حیوان آزاری است چراکه سبب افزایش جمعیت بی رویه این گونه حیوانات شده و جامعه انسانی مجبور به برخورد سلبی و حذف آنان می شود، در نتیجه غذا دادن به این گونه حیوانات چه به لحاظ بهداشتی و چه محیط زیستی و امنیتی، اقدامی ناپسند است و هیچ گونه وجاهتی ندارد.

مدیرکل دفتر حفاظت و مدیریت حیات وحش سازمان حفاظت محیط‌ زیست کشور درباره راهکارهای مدیریت سگ های ولگرد می گوید: در حقیقت جمع آوری و مدیریت سگ های ولگرد بر عهده شهرداری هاست. بنابراین به نظر می رسد ابتدا مراکز پسماند باید مدیریت شود چراکه کانون های تجمع این حیوانات، مراکز پسماند هستند و دیگر این که باید شهرداری ها مراکزی را برای نگهداری این گونه حیوانات در نظر بگیرند و اقدام به عقیم سازی آن ها کنند تا جمعیت شان به تعداد پایه برسد.

وی در ادامه تأکید می کند: آموزش مردم نیز یکی دیگر از راهکارهاست تا غذای دستی به حیوانات ولگرد ندهند و موجب ازدیاد جمعیت این حیوانات و ایجاد مخاطره برای انسان و محیط زیست نشوند.

چگونگی تشخیص هاری

ابدالی درباره چگونگی تشخیص هاری تصریح می کند: هر بیماری علایمی ظاهری دارد که البته در بسیاری از موارد از روی علایم ظاهری نمی توان پی به بیماری برد چون ممکن است بیماری در مراحل ابتدایی باشد. بنابراین عامل بیماری، خطرناک و قابل سرایت است. در نتیجه نمی توان تشخیص داد که حیوان هاری دارد یا خیر. بنابراین باید به شدت از سگ های پرسه زن دوری کرد چون ممکن است غیر از هاری به بیماری دیگری مبتلا باشد و سلامت انسان را به طور جدی تهدید کند.

عفت زارع